Ambers' verhaal

Dit is Amber. Na jaren twijfelen en zoeken weet ze eindelijk waar haar extreem sombere buien vandaan komen. Die heeft ze niet de hele maand, alleen vlak voordat ze ongesteld moet worden.

Wanneer werd je voor het eerst ongesteld?

Ik werd volgens mij ongesteld toen ik een jaar of 13 was.

Had je meteen al heftige klachten?

Nee, helemaal niet zelfs. In de eerste jaren had ik nergens last van, ik ging fluitend door mijn ongesteldheid heen.

Wat veranderde er?

Een paar jaar later merkte ik dat ik me elke maand zo down en rot voel, precies een paar dagen voordat ik ongesteld word. Ik houd dat namelijk bij in een speciale app. En dan niet een beetje down, maar echt compléét depressief. Ik kan het tijdens die dagen niet opbrengen om iets leuks te gaan doen, ik wil het liefst in mijn bed blijven liggen. Een appje beantwoorden kost me dan al heel veel moeite. Het gekke is dat als dan mijn menstruatie begint, ik me langzaam maar zeker beter ga voelen. En halverwege mijn cyclus, dus ten tijde van mijn eisprong, kan ik juist de hele wereld aan. Dan ben ik juist hyper, heb ik zin in alles; precies het tegenovergestelde dus!

Wanneer was het volgens jou niet meer normaal?

Ik liep hier dus al jaren mee rond. Ben eerst met een psycholoog gaan praten, want ik dacht dat dat zou helpen. Maar ook na heel veel therapie, bleef dit elke maand terugkomen. Ik heb helemaal geen grote problemen, ik heb een leuk huis, leuke vrienden en leuk werk en toch ben ik twee weken per maand helemaal stuk. Ik dacht, wat is er toch met me aan de hand? Ik werd echt gek van mezelf, twee weken van de maand ben ik down en depressief en twee weken kan ik de wereld aan.

Hoe kwam je erachter dat er echt iets mis was?

Toen ik eindelijk iemand tegenkwam die precies hetzelfde had. Zij had de diagnose PMDD gekregen van de gynaecoloog. Dat is de afkorting van PreMenstrual Dysphoric Disorder. Dat is de extreme vorm van PMS zeg maar. Een hele heftige reactie op het stijgen en dalen van de hormonen oestrogeen en progesteron tijdens de menstruatiecyclus. Eindelijk sprak ik iemand die precies dezelfde klachten had!

Dus toen ging je naar de huisarts…

Precies, met de vraag of ik misschien ook PMDD had. Hij had er nog nooit van gehoord. Maar omdat ik er inmiddels veel over had gelezen via de website van de Stichting PMDD heb ik om een verwijzing naar de gynaecoloog gevraagd. Ik ging niet weg zonder! Die heeft hij uiteindelijk aan me gegeven, al moest ik daar echt mijn best voor doen.

En wat zei de gynaecoloog?

Ik had de laatste maanden precies bijgehouden hoe en wanneer ik klachten had. Nadat ik mijn verhaal had gedaan en mijn symptomen had verteld zei de gynaecoloog meteen: ja, ik denk ook dat je PMDD hebt. Ik was zo opgelucht dat er eindelijk een verklaring was voor mijn gekke gevoel! Het heeft gewoon een naam!

En nu?

Nu slik ik een lichte dosis antidepressiva, net genoeg om de scherpe kantjes van mijn slechte weken te halen. Ik wil de dosis graag zo laag mogelijk houden, omdat het ook bijwerkingen heeft. Maar voor mij heeft het nu vooral voordelen. Het belangrijkste verschil is dat ik snap wat er met me aan de hand is. Ik kan mijn zware buien nu verklaren, ik ben dus niet gek.